Na 173 dagen ben ik weer echt thuis. Gek om weer in de routine terecht te gaan komen, heel fijn om vrienden en familie weer te zien.
Of ik zin heb om te werken? Ja, eigenlijk wel.
Het voelt echt als een cadeautje dat ik de laatste zes maanden heb mee mogen maken. Ik heb zoveel moois mogen zien, zoveel leuke/ lieve mensen leren kennen. En nu is het ook weer goed om me weer nuttig te maken en over andere zaken na te denken dan, waar slaap ik, wat ga ik eten/ drinken, wat ga ik doen en hoe kom ik daar.
Als ik nu terug kijk op mijn hele reis heb ik niet één hoogtepunt. Elk land/ elke plek heeft iets moois. Nagenoeg iedereen heeft het beste met je voor. En als al gezegd, de wereld is prachtig en ik heb ervan genoten weer meer delen gezien te mogen hebben.
Nagenoeg iedereen, heb je je dan wel eens onveilig gevoeld? Wel eens, maar deze momenten zijn op 1 hand te tellen geweest. Zo was ik een ontzettende held op sokken in Ushuaia. Tijdens een wandeling naar Lake Esmeralda in mijn eentje ben ik verschillende wilde honden tegengekomen. De eerste keer was ik alleen aan het lopen, waardoor ik een soort staarwedstrijd met het dier heb gehouden. Uiteindelijk liep het in alle rust langs me heen, dat ik het nu aanhaal zegt genoeg over hoe ik me (achteraf zwaar onnodig) voelde. Een held op sokken dus :).
Daarnaast zijn er uitgerekend in Nieuw Zeeland in Picton spullen van mijn privekamer meegenomen (waaronder muts 1), toen ik deze 5 minuten niet op slot had gedaan om tanden te poetsen.
En 2x in Lima een ietwat minder ervaring gehad met iets te opdringende, negatieve mensen. Op deze momenten heb ik me niet onveilig gevoeld, er waren altijd genoeg anderen om me heen, maar het is natuurlijk wel minder prettig om mee te maken.
Dat is het, als ik er nu aan terugdenk. En dat zegt genoeg. Ik heb alleen gemountainbiked, gelopen op de afgelegen plekken, en genoeg alleen door steden/ dorpjes gelopen en daar alleen maar vriendelijke mensen ontmoet.
Ga ik nog wat veranderen? Dat ben ik wel van plan. Geen grote dingen, maar kleine voornemens. Het afgelopen jaar ben ik heel veel buiten geweest, wat fijn en rustgevend voelde. Ik wil er in Nederland ook meer op uit, even in de buurt wandelen na het eten. Of in het weekend een keer het bos in. Daarnaast is het natuurlijk gek waarom ik wel in Nieuw Zeeland en Zuid Amerika allerlei zaken alleen kan doen (fietsen, wandelen, restaurants/ musea bezoeken, naar de bios) en dat in Nederland nooit doe. En ik heb nog steeds het voornemen (zoals eerder opgeschreven) om me meer te verdiepen in de uitdagingen van klimaatverandering en daar een steentje aan wil bijdragen. Ik moet het nog concreet maken, en jullie mogen me er zeker aan blijven herinneren, om te voorkomen dat het een voornemen blijft.
Zo dat was de reflectie :). Hieronder lees je nog wat ik de laatste 3 weken heb uitgespookt.
De paar dagen in Lima voordat Anna kwam heb ik een oud collega (Maria Luisa) en een oud huisgenoot (Colin) opgezocht. Grappig om elkaar na al die tijd weer te zien, en niet zo veel verschil bij de ander te merken.
Anna is een avond in Lima geweest, daarna hebben we het vliegtuig gepakt naar Arequipa. Leuk om de stad weer na bijna 10 jaar terug te zien en een positieve ontwikkeling te zien. Ook heb ik nog even mijn oude huis opgezocht. We hebben de stad verkend en de Colca Canyon bezocht. Nog meer prachtige natuur gezien, fijn gedanst en daar samen besloten om in plaats van Huaraz (de kou) af te reizen naar het noorden om ook nog wat zon en strand (en warmte) mee te pakken.
Na Arequipa hebben we Cusco bezocht. Vanuit hier mooie trips in de omgeving gemaakt naar verschillende ruïnes en de berg met de 7 kleuren. Al met al ben ik al op veel plekken op hoogte geweest, maar dit was echt weer een heel ander verhaal. Je start de tocht naar de 7 kleurige berg op ongeveer 4600 meter en loopt naar 5100. Er is minder zuurstof en dat merk je! De wandeling zelf is maar een paar kilometer, maar door de hoogte heb je veel tijd nodig om op adem te komen. Een aparte ervaring om te hebben, wel heel gaaf als het dan gewoon lukt (zonder gebruik te maken van paarden waarop je achterop naar boven kan). Het uitzicht boven was ietwat besneeuwd, maar nog steeds erg indrukwekkend.
Hierna was de start van onze trip naar de warmte, het strand in Mancora. Hier hebben we heerlijk gerelaxed en een paar surflessen genomen. De instructeur gaat hier mee het water in en helpt je met de timing en de balans. Na je eerste les ben je eigenlijk helemaal niet moe en denk je dat het best makkelijk is. Totdat je bij les 3 erachter komt, hoeveel je eigenlijk moet peddelen em dat een kleiner board veel instabieler is. Ben denk ik mijn surfavontuur geëindigd met een iets realistischer beeld over de sport :).
Verder hebben we hier ook nog een dag gezwommen met zeeschildpadden. Indrukwekkende en grote beesten! Vond het erg speciaal om ze te zien. De omstandigheden waarin je ze ziet zijn alleen een beetje twijfelachtig. De beesten worden gevoerd, waardoor het meer een soort huisdieren worden. Daarnaast zwem je (en snorkel je niet), waardoor je de beesten per ongeluk aanraakt (wat natuurlijk absoluut niet de bedoeling is). Denk niet dat we de tour achteraf geboekt hadden wanneer we dit geweten hadden.
En daarna ging Anna al weer naar huis (en ik bijna). Het reizen samen was erg leuk en gezellig! We hadden allebei vrijwel dezelfde voorkeuren en flow, wat het reizen heel makkelijk maakte. Het mogelijk enige verschil was dat zodra we in een bewegende bus zaten, Anna vrijwel gelijk als een wiegende baby in slaap viel. En ik stoïcijns naar buiten aan het kijken was om te voorkomen een plastic zakje te vullen :).
Zelf ben ik nog 2 dagen langer in Mancora gebleven om daarna nog 1 nachtje in Lima te blijven slapen. De laatste avond nog een afscheidsdrankje gedronken met twee Amerikanen uit mijn hostel. En toen was het zover, de terugreis.
Mijn welkom op Schiphol was erg leuk! Gezien het dinsdagavond vrij laat was, had ik alleen mijn moeder en vader verwacht. Ik werd echter enthousiast ontvangen inclusief spandoek door 3 vrienden. Een erg leuke en lieve verassing :D. Het echte einde van mijn avontuur kwam de dag erop, met mijn verhuizing terug naar Amsterdam, dag 173. Het echte einde? … nee dat zeker niet, laten we het maar houden op een pauze :D.
Tot heel snel!
Liefs! Karin