Het is alweer een week geleden dat ik Santiago heb verlaten, en afscheid heb genomen van mijn moeder. Het voelt heel bijzonder om deze reis samen met haar meegemaakt te hebben. Je hebt toch hele andere gesprekken wanneer je zo lang samen bent. Leuk om weer meer over haar te weten te komen. En daarnaast ging het reizen zelf ook heel makkelijk. Je kent elkaar door en door, maar dit was toch wel onze allereerste 4-weken reis samen. Achteraf hebben we het alleen maar heel erg leuk met elkaar gehad.
De maandag dat mijn moeder in Buenos Aires aankwam zijn we naar Bomba del Tiempo geweest. Een percussieorkest waar je niet stil bij kan blijven staan. Daar zijn we heel toevallig een Nederlandse moeder en dochter tegengekomen. Met hen hebben we de eerste avond samen gedanst (en met nog wat andere Nederlanders die de dochter kende) en de avond daarna samen met hen gegeten.
In Buenos Aires hebben we onder andere la Boca (de eerste wijk van Buenos Aires) en de begraafplaats in Recoleta bezocht. Erg indrukwekkend om alle tombes te zien, de een is nog groter & mooier dan de ander.
Op donderdag zijn we gevlogen naar Igazu om de beroemde watervallen te bezoeken (de Argentijnse & Braziliaanse kant). Af en toe voelde je je wel wat claustrofobisch (heel heel heel veel bezoekers), maar de watervallen blijven zo ontzettend indrukwekkend en niet te missen. Wat een water, wat een geluid en wat een kracht, heel erg bijzonder om mee te maken.
Vanuit Igazu hebben we de bus gepakt naar Salta (de rit was ruim 27 uur, een record). Salta is een levendige stad in het noorden. Hier hebben we wat rondgelopen en lekkere steak gegeten. De hoogtepunten van de streek kan je buiten de stad vinden. Heel veel bergen met veel verschillende vormen en een prachtkleuren. We hebben een dagtour naar het zuiden gemaakt en daarna per dag een dorpje aan gedaan richting de grens met Bolivia. Een heel bijzonder dorpje was Iruya. Ongeveer 3/4 uur rijden van de hoofdweg (af en toe behoorlijke rivieren over moeten steken) ligt het plaatsje midden in de bergen. Het laatste water staat vaak te hoog om gelijk over te steken, waardoor er bijna dagelijks een graafmachine aan het werk is om weer een doorgang te maken. Aangekomen en gesetteld in het dorpje kwamen we tijdens de lunch 3 Argentijnen uit onze bus tegen. Ze nodigden ons gelijk uit om er bij te komen zitten. Na de lunch zijn we met z´n allen naar de top van een heuvel in de buurt gelopen (van 4000 naar 4400 meter, dat voel je wel). Op de top condors gezien, behoorlijk dicht bij, heel erg vet. Daarna werd er natuurlijk naar goed Argentijns gebruik met z´n allen mate gedronken, een speciaal en heel rustgevend moment.
De dag er na ging onze reis weer verder naar een ander dorpje. Onze bus stond voor het laatste water stil, was aan het wachten op de machine en zou 2 uur later dan gepland vertrekken. We wilden alweer naar het dorpje lopen om daar te wachten toen een man ons wilde meenemen naar de bus zelf. We dachten, wat kan het kwaad en liepen met hem mee. De route leidde ons eerst een loopbrug over en om daarna te voet over wat smalle paadjes naast het water te lopen. De bus bleek inderdaad de onze te zijn en zou inderdaad nadat de graafmachine klaar was de rivier oversteken richting het dorp en 2 uur later dan gepland vertrekken. Op een gegeven moment was de weggemaakt en kwam er van de andere kant een jeep aan. Een aantal anderen die met ons aan het wachten waren vroegen een lift. Met dat gezien te hebben liep ik naar mijn moeder en vroeg of ze in was voor een avontuur (ik had gelezen dat liften gebruikelijk was in de streek). Ze antwoorde positief, dus daarna terug naar de auto gelopen en gevraagd of we ook meemochten. Dat kon, en ze kwamen langs onze bestemming. In het begin zat ik achterin de auto met de rest van de lifters (mijn moeder in de auto). Toen het begon te regenen werd er binnen ruimte voor me gemaakt en mocht ik erbij. De andere mannen achterin reden 15 – 30 minuten (van de 3- 4 uur) mee. Ze woonden ergens in de bergen en voor hen was Iruya de plek om eventueel inkopen te doen. Al met al mijn eerste echte liftervaring, nooit verwacht dit samen met mijn moeder te doen :).
De dag na ons liftavontuur zijn we erg vroeg opgestaan, we wilde namelijk Sucre in Bolivia bereiken, wat betekende: bus – te voet de grens over – taxi – bus – bus. Stiekem vond ik het best spannend of we het gingen halen (alleen zou ik hier meer dagen voor hebben genomen, maar voor mijn moeder was het natuurlijk een veel kortere reis). Uiteindelijk ging de reis heel soepel. We mochten mee met een verlate bus van hetzelfde bedrijf die om 4:30 in ons dorpje aankwam (onze officiele vertektijd was 4:15, maar onze officiele bus zou pas 2 uur later aankomen). De grensovergang ging heel vlot. Bij de busterminal in Villazon konden we gelijk een minibus in naar Potosi welke met ons vol zat. Daarna in Potosi een gedeelde auto naar Sucre gepakt en uiteindelijk om 16:00 s’middags aangekomen. Wel helemaal kapot, maar we waren er :).
Sucre is een erg mooie koloniale stad. Hier hebben we genoten van alle mooie gebouwen en het feit dat we in Bolivia waren. Vanuit Sucre zijn we naar Cochabamba gevlogen. We vroegen ons af hoe een vliegtuig van een Boliviaanse maatschappij eruit zou zien (in het verleden heb ik wel eens in toestellen in Indonesie gevlogen, waar je vooral niet teveel over moest nadenken). Het antwoord; heel goed, zelf de paus had met hetzelfde vliegtuig gevlogen.
In Cochabamba afgesproken met Danitza. Ik heb haar 9 jaar geleden tijdens mijn stage in Peru leren kennen en had haar spontaan een berichtje gestuurd. Mijn moeder vroeg wanneer we elkaar voor het laatst hadden gesproken: 9 jaar geleden :). Leuk om haar weer te zien, te weten hoe het met haar gaat. Ze heeft ons twee keer lokale specialiteiten laten proeven. Tussendoor zijn we nog een nacht naar ToroToro geweest. Een imposante canyon en nationaal park. Hier afdrukken van dinosauries mogen aanschouwen van ongeveer 80 miljoen jaar geleden. Door verschuivingen van platen en erosie zijn ze zichtbaar geworden, heel apart om te zien.
Na Cochabamba zijn we naar Oruro gereisd om carnaval te vieren voor 1 dag (in de ochtend vertrokken uit Cochabamba, s´avonds gingen we door naar Uyuni). Echt weer een hele andere gave ervaring. Ontzettend veel dansgroepen, mooie kostuums en inmens veel deelnemers. De optocht begon om 10 uur sochtends. Zelf gingen we om 21 uur weg om te bus te pakken. De parade zou tot ongeveer 4 uur s’nachts duren. Ook een van de tradities was het elkaar onderspuiten met zeepsop, vandaar onze mooie ponchos op de foto :).
S’nachts zijn we om 2:30 in Uyuni aangekomen, even kunnen slapen en sochtends op zoek gegaan naar een tour (we hadden gelezen dat er genoeg keus zou zijn en het het goedkoopste was om het in Uyuni zelf te regelen). 9 jaar geleden heb ik Uyuni al bezocht, maar de plek is zo indrukwekkend dat het nog een keer zien absoluut geen straf is! We zaten bij 2 stellen in de jeep, een stel uit Italie en een stel uit Engeland. Het Italiaanse stel was op huwelijksreis en erg gezellig. Hij was hotelmanager in het hotel wat hij samen met zijn familie runde. Enthousiast en vol passie pratend kwamen er mooie verhalen langs van eerdere avonturen die standaard eindigde met een uitnodiging in zijn hotel om uit de problemen te komen; van Vietnamese douaniers tot Duitse politieagenten.
De natuur in Uyuni was weer prachtig, van rotsformaties, woestijnen, bergen, meren, vicunas, lamas en flamingos, elk half uur is het uitzicht weer anders. De zoutvlakte zelf lag jammer genoeg wel onder water (vanwege het regenseizoen). Een reden voor mijn moeder om terug te komen :).
Het zuiden van het nationaal park ligt heel dicht bij de grens met Chili. De volgende bestemming was daarom dan ook San Pedro de Atacama. Hier heb ik gesandboard, wat wel echt een stuk zwaarder is dan in de sneeuw (niet alleen het omhoog lopen op de berg, maar ook de beweging zelf). Een aantal mooie valpartijen gemaakt, maar we zeker wel vermaakt. Les: sneeuw blijft niet aan je tanden plakken, zand wel :D.
De volgende dag een aantal zoutmeren bezocht (hetzelfde idee als de dode zee). Zonder te bewegen blijf je drijven en je kan gewoon niet zwemmen, omdat je voeten boven het water worden uitgedrukt.
Onze laatste bestemming samen was Santiago. We hebben geslapen in hetzelfde hostel waar ik mijn reis in Zuid Amerika ook begonnen ben. Zowel vrijdag als zaterdag heb ik weer fijn kunnen dansen. De zaterdag weer in dezelfde salsaclub als mijn eerste nacht. De cirkel in Santiago was weer rond, zowel letterlijk qua route (dit keer wat beter qua afstand geoptimaliseerd 😉 ) als figuurlijk. De zondag is mijn moeder naar Buenos Aires gevlogen (daarna door naar Amsterdam) en ik naar Lima.
Nu ben ik nog steeds in Lima en heb net een intensieve week afgerond waarin ik een Spaanse cursus heb gevolgd en heel veel nieuws heb geleerd. S’ochtends 4 uur groepsles, en s’middags nog 2 uur prive. De afgelopen week bestond dus voornamelijk uit les, eten, meer les, huiswerk maken (ja, elke dag..), eten en slapen. Ik dacht dat ik inmiddels wel een aardig woordje Spaans sprak, na deze week ben ik me vooral bewust geworden van alles wat ik nog niet weet (iig van onbewust onbekwaam, naar bewust onbekwaam :D). Al met al intens, maar heel leuk om weer echt iets nieuws te leren. En mijn prive lerares in de middag kon gewoon aardig wat Nederlands. Ze had haar master in Leuven gevolgd en hield haar Nederlands in Peru bij door Nederlands nieuws te lezen. Heel onverwacht en heel erg leuk. Vrijdag na de lesweek een cursus cocktails maken met Pisco (de nationale drank hier) gehad. Een Nederlandse man vertelde tijdens de workshop dat er net een Nederlandse snackbar in de buurt was geopend inclusief muur (en vrij aparte paarse verlichting, geen idee waar dat vandaan komt). Na de cocktailcursus hebben we met een aantal hier een kroketje gesnackt om daarna de week af te sluiten met Peruaans craft bier (jaja de wereld is overal hetzelfde 🙂 ).
Gisteren heb ik nog een kleine nostalgie tour door de stad gemaakt, er is veel postief veranderd de afgelopen 9 jaar, mooi om te zien.
Aanstaande woensdag komt Anna hier aan en reizen we 2 weken samen. Veel zin in het lekkere eten, de nostalgie en ook het ontdekken van nieuwe Peruaanse bestemmingen! En daarna ook weer zin in Amsterdam in de lente en zomer (eind maart ben ik er weer)!
Hasta luego, tot snel,
Liefs Karin
PS: de link van het filmpje is eindelijk online gekomen, bij deze 🙂