Zuid-Amerika (Part II)

Deel II van mijn reis is nu alweer bijna 4 weken gaande. Zuid-Amerika voelt weer als een hele nieuwe reis (gelukkig nog lang niet moe van het reizen 🙂 ).

De vlucht naar Santiago was op zichzelf al een ervaring. Leuk om verder oostelijk te vliegen, waardoor ik uiteindelijk een heel rondje wereld ga maken. En daarnaast leuk om terug te gaan in de tijd :). Mijn vlucht vertrok in Auckland zondag 26 november om 20:00, en inclusief een transfer via Buenos Aires kwam ik zondag 26 november om 19:00 in Santiago aan.

Mijn welkom in Zuid Amerika was een erg warm welkom. Bij aankomst bij het hostel werd ik hartelijk begroet met allerlei Hola’s vanuit de tuin en met de vraag of ik zo ook een rood wijntje wilde. Ik dacht, ik doe er eentje en dan ga ik slapen. Tjah… niet gelukt, uiteindelijk heeft de groep me overgehaald om mee te gaan salsa dansen (iets wat ik niet kan, maar bij salsa dient de man te leiden, wat het makkelijker voor je maakt als vrouw). Gedanst met een aantal Westerse mannen van onze groep, waar dat leiden toch net wat anders gaat :). En met een paar erg goede Chileense dansers, met een indrukwekkend ritmegevoel en een los lichaam. Een erg mooie eerste avond!!

Heb me verder ook erg goed in Santiago vermaakt. De stad kent heel veel verschillende wijken met allemaal hun eigen sfeer. Van traditionele markten (waar ik altijd heel gelukkig van wordt) tot wolkenkrabbers en een modern winkelcentrum. Daarnaast ook fijn kunnen ontspannen bij het zwembad in de achtertuin van mijn hostel.

Ook op een middag meegedaan aan een gratis walking tour. Daar veel geleerd over de recente geschiedenis van het land. Ik had niet het besef dat Chili nog maar zo recent een democratie is (Pinochet is in 1990 afgetreden, maar bleef tot 1998 generaal van het leger). In de periode 1973 – 1990 zijn volgens officiele cijfers ongeveer 38.000 verdwenen/ vermoord. In het nieuwe mensenrechtenmuseum werd hier veel over verteld, geen fijne geschiedenis, maar wel erg interessant om hier meer over te leren. Wat bij mij altijd blijft hangen is de vraag, hoe het komt dat gewone mensen in staat zijn zulke vreselijke dingen te doen als “het systeem” hier om vraagt.

Mijn laatste weekend in Santiago heb ik doorgebracht met Daniela. Ik heb haar in Enschede leren kennen toen ze met haar man was meegekomen (hij heeft z´n PhD in Enschede behaald). Leuk om haar en haar leven hier te zien! We hadden afgesproken in de cathedraal van Santiago en op het eerste oog kon ik haar niet vinden. Op een gegeven moment hoorde ik iets wat leek op mijn naam, geroepen door een groepje Chilenen. Wat bleek, ze was daar aan het werk (als architect) en op dat moment hoog in een kraan om de stand van zaken te bekijken. Ze had de crew instructies gegeven te letten om een lang meisje met een grote rugzak. Erg grappig om elkaar op deze manier na vier jaar weer te zien.

Met haar gezin ben ik de dag erop in Valparaiso geweest. Een erg coole stad met veel muurschilderingen en gekleurde huizen langs de heuvels. De volgende dag heb ik haar familie leren kennen tijdens een typische Chileense BBQ. De dag erop (mijn laatste avond) heb ik gegeten bij haar ouders thuis, heel erg leuk om ook hen te leren kennen, en te merken hoe warm de Zuid-Amerikaanse cultuur is (heb zelfs een kerstcadeautje van hen gekregen).

Vanuit Santiago ben ik doorgevlogen naar Punta Arenas, om via daar naar Puerto Natales af te reizen en te starten met de W-trek in het Torres del Paine park. En jeetje, wat was dat een ervaring! Wat wijzer geworden na mijn ervaringen in Nieuw-Zeeland ging deze trek heel erg goed. Op de laatste dag, bijna bij het eindpunt was ik nog in staat te huppelen. Van gletsjer meren, tot hele hoge bergen. Je blijft maar om je heen kijken. En ondanks dat sommige punten best wel druk zijn, heb je heel vaak het idee dat je alleen loopt. Je kan zo een half uur niemand tegenkomen.
Het weer in het park is erg onstuimig. Van hele harde windstoten (de meeste ongelukken gebeuren doordat mensen verrast worden door de wind, vallen en dan ongelukkig terechtkomen,zon en regen, alles kan tegelijk plaatsvinden of kort na elkaar. Ter voorbereiding op de trek ben ik in puerto natales nog naar een soort bijeenkomst geweest waar wat meer werd uitgelegd wat je kon verwachten. Een van de opmerkingen die daar gemaakt werd, is om te proberen de goretex dans te voorkomen. De goretex dans is om bij de eerste spetters regenkleding aan te doen waardoor je het heel warm krijgt (met niet ademende kleding en toch wel wat kilo’s op je rug), dan toch maar weer wat uitdoet, het dan weer ophoudt met regenen, je regenkleding weer uitdoet (etc). Aangezien het weer zo wisselvallig is, gaat dat de hele dag door. Zijn tip, bij de eerste regen gewoon doorlopen en je in de hut opwarmen. En bij kou harder doorlopen :). Dus dat ook maar opgevolgd.
Een van de hoogtepunten is om de zonsopgang te zien boven op de berg bij de Torres. Dit betekende om 3:30 bij de hut vertrekken en dan in het donker naar boven lopen. De ochtend van vertrek regende het vrij hard. Ik wilde al bijna weer naar bed gaan, Hilleke en Chris (beide ontmoet tijdens het lopen) waren echter vastberaden om naar boven te lopen, want je weet maar nooit. En inderdaad na 1,5 uur hield het op met regenen, begon de zonsopgang langzaam zichtbaar te worden door de wolken. En uiteindelijk helemaal boven was het ontzettend helder en hebben we de zonsopgang op de berg mogen beschouwen. Een heel bijzonder moment!
Erg leuk om delen van deze indrukwekkende trek met hen samen te hebben gelopen (en Hilleke woont in Utrecht, dus bij terugkomst gaan we wat afspreken). Weer terug in Puerto Natales gezellig met een grote groep gegeten en gevierd dat we het gehaald hadden.

Na Torres del Paine ben ik met de bus naar Ushuaia (Argentinie) gereisd. Ushuaia is een beetje aparte plek om te zijn. Naast het toerisme is de electronica industrie de belangrijkste bron van inkomsten. Er worden dus veel telefoons en overige producten in deze regio geassembleerd. De redenen zijn vooral politiek, erg efficient is het niet te noemen. Dat zorgt dus voor een grappige mix aan mensen & plekken in de stad.

In Ushuaia het nationale park bezocht en een hike naar Laguna Esmeralda gemaakt. Op de terugweg van de laatste hike 2 Argentijnse jongens ontmoet. Erg grappig om hun vragen te beantwoorden: ben je hier alleen? / huh, en reis je dus ook alleen? niet met familie? of vrienden? en heb je dan bekenden hier? Nope :). Zulke spontane gesprekken blijven leuk om te hebben en weer meer te leren over het leven hier. De ene jongen was al vader van een vierjarige en zijn vader was al opa op z’n 37ste. Het gaat zoals het gaat (als God het wil). Iemand met een heel ander leven.

Ben nu in El Calafate. Erg veel mazzel gehad met mijn vlucht. Er was een nationale staking 18 / 19 december tot 12:00. Oorsponkelijk stond mijn vlucht gepland voor de 19e om 8:45. Deze werd de dag ervoor verplaatst naar 13:30 en vertrok uiteindelijk net wat later. Het was de eerst vlucht die weer opsteeg, yes :D.

Gisteren heb ik hier de Perito Moreno gletsjer bezocht en een ice hike gemaakt. Weer heel indrukwekkend.

Over 2 uur vertrekt mijn bus naar El Chalten, ik ga daar met BJ en Rink (zij zijn hier op vakantie) Kerst vieren. Ik wist al aan het begin van mijn reis dat ik met Kerst en Oud & Nieuw van huis zou zijn, maar het blijft stiekem toch wel een beetje gek (en onwerkelijk in de zomer). Erg leuk om nu toch wel Kerst met een fijn en vertrouwd gezelschap door te brengen!

Veel liefs en hele fijne feestdagen y felices fiestas!!

PS, voor de liefhebbers nog wat statistieken (al het “goede”komt in 3):

– Aantal mutsen welke ik tot nu toe ben kwijtgeraakt (meegenomen + verloren) (tjah, je bent een muts of je bent het niet 😉 )

– Record aantal snurkers in een dorm (van de 8)

– Aantal medetoerisen die erg verbaasd kijken wanneer je geen Instagram hebt (de jongere generatie), maar alleen Facebook (zij dus andersom). Auch, het is echt zover, ik ben oud 🙂

– Andere “mutsen”actie (gelukkig wel maar 1x): een fles rode wijn inclusief inhoud in scherven laten vallen midden in een dorm. Een Franse & Koreaanse jongen waren zo lief om gelijk te helpen en daarna hun eigen slechte verhalen te vertellen. De Franse jongen was te laat aangekomen bij de Argentijnse grens (er zat 8 km tussen het verlaten van Chili & en het bereiken van de post welke hij lopend had afgelegd), met heel veel mazzel mocht hij toch naar binnen. De Koreaanse jongen vertelde over zijn tijd in het leger (er is nog een dienstplicht in Korea). Bij een militaire oefening (met 50 kg aan totale bepakking) kwam hij een half uur na de pauze op 30 km (van de 40) erachter dat hij zijn geweer kwijt was. Je geweer kwijtraken is strafbaar, dus hij was in grote paniek. Uiteindelijk bleek een van zijn vrienden in het leger zijn geweer te hebben meegenomen en werd hij door iedereen grondig uitgelachen. Verhalen die je niet zomaar hoort; waar onhandigheid niet allemaal goed voor kan zijn. (De Koreaanse jongen was echter wel een ontzettend harde snurker, maar jah, kan je nou nog echt geirriteerd zijn na zo’n verhaal).