De Milford Track is een 4-daagse wandeltocht van 53,5 km in het Fiordland National Park. Dank aan Cathy en Hans die me hierop attendeerden (je moet ver van te voren boeken omdat er maar 40 plekken per dag zijn en deze heel snel vol zitten). Je loopt allemaal 1 kant op, en slaapt op vaste plekken. Naast je eigen kleding draag je je eigen eten, kookpotje en al het andere wat je denkt nodig te hebben.
Dag 1 ga je van Te Anau met de bus naar Te Anau Downs en dan met de boot naar het startpunt. Daarna loop je 5 km naar de eerste hut. Dit is een heel ontspannen en vlak stuk. De natuur is vanaf het begin al gelijk ontzettend prachtig. Na het zenuwpezen was het erg fijn om gewoon van start te gaan en te kunnen genieten van al het moois om me heen.
Dag 2 loop je 16,5 kilometer. De natuur is en blijft prachtig, je hebt bergen, helder blauw water, een rivier en sprookjesachtig bos bij elkaar. Deze dag begon ik vol goede moed, wel wat zenuwachtig hoe het zou zijn om met bepakking te lopen. Dit bleek wat zwaarder dan gedacht. Tot ongeveer 3 km voor het einde ging het goed en dacht ik er zelfs aan om nog door te lopen naar een uitzichtpunt (achteraf mezelf gewoon overschat, ik liep op hetzelfde tempo als op andere daghikes zonder bagage). Daarna erg last gekregen van mijn rechterknie (zelfs tot tranen toe). Ik liep niet alleen maar met 2 meiden, Yi Xin en Li Yu. Ze hebben ontzettend lief op me gewacht. Was heel erg blij om die avond de hut te bereiken. Die avond heb ik al mijn zware eten (achteraf veels te veel mee) opgegeten en verder de hele avond mijn been omhoog gehad.
Op dag 3 loop je 14 kilometer (en ga je een pas over). Ik was wel wat ongerust vanwege mijn knie, maar uiteindelijk zonder pijn (alleen irritatie) kunnen lopen. Het uitzicht boven op de pas was ook prachtig en daarna mooie watervallen en afwisselende landschappen gezien. Het voelde af en toe onwerkelijk om daar te zijn met al dat moois om je heen, een soort van paradijsje.
De laatste dag loop je 18 kilometer, maar wel bijna alles is vlak wat het veel makkelijker maakt. Weer erg genoten van al het groen en nog meer mooie uitzichten. Een erg gave wandeling welke ik niet snel ga vergeten en waar ik weer wat van geleerd heb voor toekomstige hikes :).
Het einde van de hike was voor mij wel een beetje een gekke anti climax. Je komt bij het eindpunt, bent erg blij en uitgelaten dat je het afgerond hebt, wordt met de boot bij een haven afgezet, geeft elkaar een knuffel (wie je nog ziet) en dan is het klaar en ga je weer alleen door (ik had geboekt om nog een nachtje in Milford Sound te slapen en de volgende dag daar een cruise te doen terwijl de meeste de bus naar Te Anau terugpakten).
Je vormt best wel snel een band met elkaar, omdat je echt 3-4 dagen met elkaar optrekt, gek om dat dan zo af te sluiten. Terugkijkend heb ik in ieder geval tijdens de hike erg veel lieve en leuke mensen ontmoet, een aantal wil ik hieronder nog even noemen:
– Amit & Ariel (een heel stoer en lief koppel, zij was zwanger, zijn bergschoenen hielden er na dag 2 op, dus de hike heeft hij verder op z’n sandalen afgerond).
– Leon voor het delen van zijn magische Ierse whiskey na dag 2.
– En als laatste Yixin, iemand zo ontzettend vrolijk & energiek ben ik nog niet tegengekomen. Heb een erg fijne hike dankzij haar gehad.
Na de Milford ben ik weer naar het noorden van het Zuidereiland gereisd om Naomi, Laura en Judy te ontmoeten. Inmiddels is het weer dag 40 en ben ik weer in Queenstown voor de Routeburn. Hopelijk kunnen we deze straks met z’n vieren starten (helaas is er een deel afgesloten vanwege lawinegevaar, maar mogelijk gaan ze een helicopter verbinding opstarten, dit is nog onduidelijk en horen we straks meer over).
De volgende post kan ik hier meer over vertellen en over het camperleven :D.
Liefs Karin
PS: Oh ja, mam & pap, ik ga maandag na de Routeburn trek skydiven, dan weten jullie dat alvast 😉