Dit heb ik geschreven vlak voor de Milford track, zittend in een hostel in Te Anau, de ochtend voor de start van het lopen nadat ik ongeveer al tien keer mijn tas had in- en uitgepakt, tig keer getwijfeld over welk eten ik moest meenemen en de tijd van vertrek + mijn tickets al een aantal keer voor de zekerheid gecheckt had (ik was dus lekker aan het zenuwpezen).
… Het gaat over een paar uur gebeuren, dan ga ik beginnen aan de Milford track. De eerste meerdaagse track welke ik alleen ga doen en mijn eigen eten moet dragen (heb vaker gewandeld, maar nooit zo, Bear Grylls eat your heart out 😉 ) En eerlijk gezegd zorgt dat wel voor kriebels in mijn buik. Het schijnt echt prachtig te zijn, dus ben heel benieuwd.
Eerst nog even terug naar Nelson (de plek van dag 10). Heb nog twee dagen in Nelson nodig gehad om helemaal bij te komen. En daarna was het tijd voor het Abel Tasman park. En wat was dat geweldig. Erg mooie natuur, erg groen, met tussendoor mooie baaien met gouden stranden. Echt ontzettend prachtig.
Heb die dag ongeveer 24 km gelopen en het ging goed :). Ilka en Maelys (2 mensen welke ik in het hostel had ontmoet) zeiden dat ze me helemaal hadden zien stralen bij terugkomst. Ik was zo ontzettend gelukkig van het moois wat ik had gezien (en samen met hen lekker genoten van de wijn die ik speciaal hiervoor gekocht had).
Na Nelson (dag 13 – 15) in Picton en omgeving geweest. Leuke om de 12e aan te komen, Nieuw Zeeland heeft namelijk de America Cup gewonnen en een van de teamleden woont in Picton. Dus het dorp had de eer om de beker op het Zuidereiland te verwelkomen. Het was een erg schattige optocht met de plaatselijke doedelzakvereniging en majorettes & 1 man die een best wel grote beker de hoofdstraat door moest dragen (ook al best wel een prestatie). Bij toeval Felicitas en Michiel ontmoet waarmee ik nog wat ben gaan drinken in de plaatselijke kroeg. De volgende dag hebben ze voor me gekookt, wat ik erg fijn vond aangezien ik vrij kapot terug kwam van het mountainbiken. Ik heb namelijk in mijn eentje een tocht gemaakt op de Queen Charlotte trail. Een erg gave tocht, het middenstuk was alleen heel erg zwaar. Ben er zonder kleerscheuren, maar niet zonder intern gevloek doorheen gekomen. De beloning was wel een heel mooi uitzichtpunt. Het laatste deel was wel weer leuk, veel blubber, dus erg fijn om na een modderig dagje een maaltijd voorgeschoteld te krijgen.
De dag erop een korte fietstocht gemaakt langs een aantal wijnproducenten in Blenheim. Ook fietsen, maar heel anders, toch net wat meer ontspannen :). (En lekkere wijntjes geproefd)
Dag 16 – 25 was het tijd voor het Noordereiland. Eerst op zondagmiddag met de ferry naar Wellington gereisd. Het tijdsverschil blijft wel apart. Terwijl ik op een rustige zondagmiddag op een boot zat, kreeg ik een erg grappig filmpje toegestuurd van een gezellige zaterdagavond in Den Haag/ Amsterdam (moest zo hard lachen dat mensen we toch wat begonnen aan te kijken).
S’avonds Linda (klasgenoot van mijn middelbare school) opgezocht. Zij is met een Nieuw Zeelander getrouwd en woont er inmiddels meer dan 5 jaar en voelt zich er thuis (Linda, mocht er iets niet kloppen aan het verhaal, laat het weten 🙂 ). Vond het leuk om te horen hoe zij hier het leven ervaart. Het is een fijn land om te wonen, ze zijn veel buiten en je kan nog best veel Nederlandse producten krijgen (er zijn veel Nederlanders na de 2e wereldoorlog naar Nieuw Zeeland geëmigreerd). Een van de verbazingen is nog wel dat heel weinig huizen centrale verwarming bevatten en vrij slecht geïsoleerd zijn (veel huizen lijken van buiten gemaakt van karton).
Wellington de twee dagen erop verder verkend en op de laatste dag een auto gehuurd om deze weer in Auckland in te leveren. Sommige van jullie zullen misschien je schouders hier over ophalen, maar voor mij is is het wel een dingetje. Ik rij wel in Nederland, maar heb er vaak geen plezier in en het geeft me onrust. Had bedacht dat dit een mooi moment zou zijn om hier in te groeien (en voor het eerst van mijn leven links te rijden). Ben heel blij dat ik de keuze voor een auto gemaakt heb. Na een iets wat minder ontspannen start (waar zit die kl*te richtingaanwijzer … deze zit rechts (ipv links), aan de linkerkant zitten echt alleen de vijf standen van de ruitenwisser) ging het goed (in steden, in het pikkedonker, op bergachtige wegen en gravelroads). Het hebben van een auto hier geeft zoveel vrijheid, het hele land is hierop ingericht. Voelt wel als een fijn stukje persoonlijke groei oid.
Via Wellington naar de tongariro crossing (een hele mooie dagwandeling met Mount Doom (Lord of the Rings)) en super weer. Daarna naar Roturua, hier overdag de geisers en zwavels bewonderd en s’avonds meer geleerd over de Maori cultuur. De Hakka is een van de meest bekende onderdelen van de Maori cultuur en was deze avond gaaf (en enigzins beangstigend om te zien). De All Blacks (het nationale rugby team) voert voor elke wedstrijd een hakka uit. Dezelfde avond ook meer te horen gekregen over de taal & gebruiken van vroeger en hoe het nu is. Heel erg leuke ervaring.
Vanuit Roturua naar Lake Taupo en door naar Waitomo doorgereden en daar hele gave grotten gezien! In een middag, geabseild in de grot, daar heel veel mooie gloeiwormen gezien, getubed op een band en afgesloten met een stuk rotsklimmen (weer uit de grot). Het zien van de gloeiwormen in de grot had echt iets magisch. Het is alsof je naar een over over volle sterrenhemel aan het kijken bent. Op de toer Alex ontmoet (hij zat ook in mijn hostel) en samen met hem en Robbert ook nog een bushwalk in het pikke pikke donker gedaan om meer gloeiwormen te zien. Heel heel erg leuk!
Na Waitomo Alex een lift gegeven naar Auckland en onderweg nog een paar stops gemaakt. Met hem en Trish toevallig in een karaoke bar beland (tjah, en dan moet er natuurlijk wel gerapt worden). Beeldmateriaal wordt alleen ter betalig verstrekt ;).
Na dag 25 was het tijd om in het vliegtuig te stappen naar Queenstown (weer naar het Zuidereiland). Hier eigenlijk vooral nog laatste spullen gekocht en een bus Te Anau geregeld. In Te Anau nog een nachtje geslapen (en gegeten met Michiel die hier toevallig ook was) en dan zijn we weer bij het begin van het bericht: De Milford Track (het verslag hiervan volgt)!
Tot later weer!
Liefs Karin